Świątynia
{tab Z zewnątrz}
Już pod koniec XIX w. myślano o wzniesieniu w Komorowicach Krakowskich nowego kościoła parafialnego, którego budowę rozpoczęto dopiero w 1921 r., za kadencji bardzo zasłużonego dla parafii komorowickiej ks. proboszcza Jana Szneidera, i zakończono kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. Nowa świątynia wznoszona była według projektu architekta Emanuela Rosta w stylu neogotyckim, z elementami modernizmu (swą sylwetą nowy kościół przypomina farę św. Mikołaja w Bielsku). Jednocześnie, na wniosek konserwatorów krakowskich, zdecydowano się na pozostawienie w dotychczasowym miejscu starego kościółka, jako cennego zabytku małopolskiej drewnianej architektury sakralnej. 
W 1924 r. wizytacji nowego (niedokończonego jeszcze) domu Bożego dokonał metropolita krakowski Adam Książę Sapieha. Pierwsze nabożeństwa zaczęto odprawiać w nowej świątyni na jesieni 1929 r., natomiast 6 września 1931 r. odbyła się uroczystość przeniesienia Najświętszego Sakramentu ze starego kościoła. W dawnej świątyni odprawiano jeszcze niektóre nabożeństwa aż do wybuchu drugiej wojny światowej. Do 1949 r. w Komorowicach stał stary, drewniany kościół pw. św. Jana Chrzciciela, wzmiankowany już w XIV w., a następnie rozbudowany na przełomie XV/XVI w. oraz w XVIII w. z wieżą sprzed 1644 r. Charakterystycznymi elementami tej zabytkowej świątyni były: kwadratowa wieża o ścianach pochyłych, pokrytych gontem, z nadwieszoną izbicą i smukłą iglicą otoczoną czterema małymi wieżyczkami na narożnikach; otwarte soboty z rokokowymi stacjami Męki Pańskiej i dwoma małymi przedsionkami od strony południowej i zachodniej oraz oryginalny drewniany parkan pokryty gontem, okalający całą budowlę. Już przed wybuchem II wojny światowej powstały plany zachowania i przeniesienia kościółka do skansenu etnograficznego pod Krakowem, co nastąpiło ostatecznie w 1949 r. dzięki staraniom i osobistemu nadzorowi prof. Karola Estreichera. Komorowicka świątynia stanęła w podkrakowskiej Woli Justowskiej. W 1978 r. kościół spłonął doszczętnie podczas pożaru od uderzenia pioruna. Został jednak wiernie odbudowany. Ponowny pożar strawił ów kościół w 2002 r. W kruchcie nad wejściem głównym do nowego kościoła św. Jana Chrzciciela w Komorowicach znajduje się witraż, na którym upamiętniono bryłę dawnej świątyni parafialnej otoczonej starymi drzewami. Zaś w miejscu, na którym stała przez prawie sześć wieków, wzniesiono w 1955 r. duży pomnik Jana Chrzciciela dłuta bielskiego artysty Ryszarda Sroczyńskiego.
{tab Z wewnątrz}
Do najważniejszych zabytków świątyni komorowickiej należą: XVI-wieczny, późnogotycki obraz Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem, namalowany
na desce ze złotym tłem (szkoła Wita Stwosza), z dwoma drewnianymi figurami św. Piotra i św. Pawła, po obu stronach, znajdujący się w nastawie ołtarza głównego, oraz - znajdujący się w ołtarzu lewej nawy - obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z 2. poł. XVIII w. (obydwa zabytki pochodzą ze starego kościoła). W prezbiterium witraże, wykonane w 1930 r. przez krakowską firmę Żeleńskiego, przedstawiają dwóch głównych patronów Polski - św. Wojciecha i św. Stanisława.
W zakrystii można podziwiać znajdujące się tam piękne, neogotyckie umeblowanie, kolejną pamiątkę po zabytkowej świątyni. Meble zostały wykonane przez znaną firmę stolarską Jana Skrivanka z Cieszyna.
Na chórze nad nawami znajdują się ciekawe okna witrażowe, przedstawiające sylwetki śiętych, wyniesionych na ołtarze przez Ojca Świętego Jana Pawła II. Witraże są wotum parafii komorowickiej na Rok Święty Jubileuszowy 2000.
Stacje Drogi Krzyżowej, zawieszone w nawach bocznych, ufundowała rodzina piekarza Pinkasa w 1938 r. Każda z kapliczek jest płaskorzeźbą, umieszczoną w bogato zdobionym obramowaniu.
W kruchcie - duży kamienny krzyż, wykonany w 1930 r. przez firmę Rost z Białej. W latach 1951-1952 znany malarz oświęcimski A. Giebułtowski wymalował wnętrze świątyni w manierze młodopolskiej. Uwagę zwracają także: kasetonowy strop w kruchcie oraz - nad nawą główną - neogotyckie żyrandole, arkadowe galerie nad nawami bocznymi kościoła, solidne, rzeźbione w drewnie konfesjonały z początku XX w., neogotycka kamienna ambona po prawej stronie ołtarza jubileuszowego, a także płaskorzeźby stacji Drogi Krzyżowej. Przed budynkiem plebani w ogrodzie stoi kamienna figura św. Jana Nepomucena, prawdopodobnie z XVIII w.
W oknach głównej części kościoła św. Jan Chrzciciela w Bielsku-Białej Komorowicach zbudowano w ciągu ostatnich dwóch lat osiem witraży, stanowiących swoistą kronikę pontyfikatu Jan Pawła II. Dzieło to stanowi wotum Roku Jubileuszowego miejscowej wspólnoty parafialnej. W niedzielę 29 grudnia 2002 r. poświęcił je bp Tadeusz Rakoczy.
Kluczem owej papieskiej kroniki są kanonizacje polskich, albo związanych z Polską świętych, wyniesionych na ołtarze w ciągu ostatnich 20 lat. Tak więc w oknach komorowickiej świątyni znajdują się podobizny świętych: Maksymiliana, Teresy Benedykty od Krzyża, Alberta Chmielowskiego, Rafała Kalinowskiego, Jana Sarkandra, Melchiora Grodzieckiego, Jadwigi Królowej, Jana z Dukli, Kingi oraz Faustyny Kowalskiej. Naturalnej wielkości wizerunki świętych opatrzono też informacją o dacie kanonizacji. W jednym z okien przedstawiono alegorię Wielkiego Jubileuszu 2000 z Bazyliką św. Piotra w Rzymie i wizerunkiem Ojca Świętego Jana Pawła II, wp
rowadzającego Kościół w Trzecie Tysiąclecie. Tuż obok ujęto postaci Prymasa Józefa Glempa i biskupa Tadeusza Rakoczego. Całości dopełnia logo Pielgrzymki Narodowej Polaków do Rzymu, której biuro mieściło się właśnie w Komorowicach.
{/tabs}