Historia Parafii
Parafia św. Jana Chrzciciela w Bielsku-Białej Komorowicach liczy dziś blisko 10.000 mieszkańców. Ponad połowa mieszka w blokach - na Osiedlu, wybudowanym niegdyś przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej. W parafii powstało niedawno nowe osiedle bloków i domów szeregowych. Co roku zasiedla się kilkanaście nowych budynków. Dzielnica - ze względu na swoje położenie i niewątpliwe walory widokowe i przestrzenne - przyciąga ludzi, którzy tutaj chcą się osiedlić i zbudować swój dom. Z myślą o tych, którzy należą do parafii od pokoleń, jak i o wiernych, którzy dołączyli do miejscowej wspólnoty w ostatnim czasie, parafia prowadzi szeroko zakrojoną działalność duszpasterską, o charakterze zarówno ogólnym, jak i wyspecjalizowanym.
Dzieje kościoła parafialnego w Komorowicach związane są ze zmiennymi kolejami losu i historii samej wsi, położonej po obu stronach rzeki Białej, kilka kilometrów od Bielska w kierunku północnym. 
Prawdopodobnie powstała ona (podobnie jak sąsiadujące z nią osady: Bestwina i Hałcnów) u schyłku XIII w., gdy po najeździe tatarskim ówcześni właściciele tych ziem sprowadzili na wyludnione ziemie kolonistów niemieckich. Jeden z nich o imieniu Bertold założył nową osadę - Villa Bertholdi, po niemiecku zwaną Bertholdsdorf. Z czasem upowszechniła się jej polska nazwa - Biertułtowice. (Choć nazwa Komorowice po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach pisanych po 1647 r., dla ułatwienia opisu posługujemy się w tekście nazwą współczesną). Po zbudowaniu drewnianego kościoła nowa placówka kościelna (jeszcze nie parafia) znalazła się w kręgu wpływów i oddziaływania diecezji krakowskiej, choć sama wieś znajdowała się na obszarze Górnego Śląska. Po podziale Księstwa Cieszyńskiego między synów Mieszka III powstało odrębne Księstwo Oświęcimskie, a Biała stała się rzeką graniczną. Początkowo Komorowice należały do Śląska, a od 1339 r. do Czech, jednak w 1457 r. za panowania króla Kazimierza Jagiellończyka Księstwo Oświęcimskie znalazło się w granicach Rzeczypospolitej. W 1493 r. dokonano erekcji nowej parafii komorowickiej, w skład której, poza samymi Komorowicami, weszła także wieś Hałcnów oraz częściowo obszar Czechowic i Bestwiny. Ponieważ Biała stanowiła w tamtych czasach granicę państwa polskiego, prawobrzeżna część wsi (tzw. Komorowice Krakowskie, inaczej Polskie) należała do Korony, zaś część lewobrzeżna (Komorowice Śląskie, inaczej Niemieckie lub Bielskie) do Śląska, który pozostawał w orbicie wpływów niemieckich. Jedność parafialna została jednak zachowana mimo, że na terenie Komorowc Krakowskich mieszkała głównie ludność polska wyznania katolickiego, zaś w Komorowicach Śląskich - ewangelicy pochodzenia niemieckiego. Na zabytkowym drewnianym kościółku gotyckim pw. św. Jana Chrzciciela z XV w. przez długie lata umieszczony był metalowy kur - symbol silnych wpływów protestantyzmu na tych terenach. W 1471 r. Komorowice Krakowskie przeszły na własność rodziny Komorowskich z Żywca, którzy ufundowali we wsi zbór kalwiński (zlikwidowany w 1658 r.). Kolejnymi właścicielami byli m.in. Hałcnowscy i Drohojowscy herbu Korczak, którzy zaopiekowali się zaniedbanym kościołem. W 1658 r. parafię wizytował sufragan krakowski, bp Mikołaj Oborski, dokonując konsekracji wielkiego ołtarza pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Na początku XVIII w. w świątyni pojawił się chór muzyczny z organami, rozbudowano też wieżę i dodano nowy dzwon. Kolejna restauracja uszkodzonej po powodzi świątyni miała miejsce ok. 1766 r. Po I rozbiorze Polski Komorowice Krakowskie znalazły się w prowincji Cesarstwa Austriackiego, zwanej Królestwem Galicji i Lodomerii, wchodząc wkrótce w granice erygowanej przez Austriaków diecezji tarnowskiej (z przerwami w latach 1786-1880). Od 1880 r. tutejsza parafia powróciła na stałe do diecezji krakowskiej, a w 1992 znalazła się w dekanacie Bielsko-Biała Centrum nowo powstałej diecezji bielsko-żywieckiej. Od 1526 r. aż do wybuchu pierwszej wojny światowej 
Komorowice należały do rodziny Habsburgów, którzy byli kolatorami kościoła pw. św. Jana Chrzciciela. Na początku XIX w. wieś nabył Karol Habsburg z Żywca i utrzymywał ją w swych dobrach aż do parcelacji gruntów przeprowadzonej w 1925 r. W 1937 r. ruszyła w Komorowicach Krucjata Eucharystyczna - Rycerstwo Jezusowe, będąca pogłosem misji jezuickich odbywających się na terenie tej parafii i tradycyjnych związków łączących Komorowice z kościołem Opatrzności Bożej w Białej. W okresie okupacji hitlerowskiej kościół komorowicki stał się ostoją polskości na tych terenach (okupant zezwolił na odprawianie mszy i nabożeństw w języku polskim). W styczniu i lutym 1945 r. Komorowice były miejscowością przyfrontową, a na wieży nowego kościoła Niemcy urządzili punkt obserwacyjny. Podczas ostrzału artyleryjskiego uległy zniszczeniu okna i witraże oraz dach świątyni. Dzieła dewastacji obydwu kościołów komorowickich dopełnił pobyt we wsi wojsk sowieckich, które w starej świątyni urządziły wielki magazyn amunicji. Po zakończeniu działań wojennych ks. proboszcz Franciszek Smolarek przystąpił do odbudowy nowego kościoła. Starą świątynię przeniesiono został w 1949 r. do skansenu na Woli Justowskiej pod Krakowem. Konsekracji nowego kościoła dokonał 26 kwietnia 1964 r. krakowski biskup pomocniczy Julian Groblicki. W styczniu 1968 r. podczas peregrynacji kopii Obrazu MB Częstochowskiej parafię nawiedził m.in. kard. Karol Wojtyła, ówczesny arcybiskup krakowski, który gościł w Komorowicach jeszcze kilkakrotnie w latach 70., pełniąc posługę pasterską i kanoniczną. W czerwcu 1993 r. obchodzono uroczyście 500-lecie parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Bielsku-Białej. Bp Tadeusz Rakoczy ordynariusz diecezji bielsko-żywieckiej dokonał wówczas konsekracji nowego ołtarza jubileuszowego w stylu soborowym, przedstawiającego scenę Ostatniej Wieczerzy. Na początku XIX w. z parafii komorowickiej wydzielono nową jednostkę administracji kościelnej - parafię w Hałcnowie. Czczona tutaj Pieta pochodzi z kościoła w Komorowicach. Na początku lat 90. XX w. z części parafii komorowickiej, hałcnowskiej i bialskiej utworzono parafię Matki Bożej Fatimskiej na Obszarach. W 1977 r. wieś Komorowice przyłączono do Bielska-Białej.